پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

قطار زیرزمینی یا همان مترو به عنوان وسیله نقلیه پر مسافر، از زمان بهره‌برداری (۱۳۷۹) محل نقد‌ها و شکایت‌ها بوده؛ شاید یکی از مهم‌ترینِ این شکایت‌ها، به کمبود واگن‌ها برگردد، اما جنس گله و شکایت شهروندان نابینا متفاوت از دیگر شهروندان است. «مأموران سکو‌ها ما را هنگام سوار شدن به قطار همراهی نمی‌کنند؛ وقتی هم از قطار پیاده می‌شویم، هیچ مأموری نیست که ما را تا بیرون ایستگاه راهنمایی کند و مجبوریم از مسافران کمک بخواهیم.»، «سیستم اعلام گویای قطار‌ها زمانی که پیک مسافر است و حتی در مواقع خلوت یا کار نمی‌کند یا نام ایستگاه‌ها را به اشتباه اعلام می‌کند.»، «خطوط ویژه نابینایان در برخی ایستگاه‌ها فرسوده شده.»، «در تمام ایستگاه‌ها آسانسور نصب نشده.».... این موارد و موارد زیادی که از سوی نابینایان مطرح شد، بهانه خوبی بود تا با فرنوش نوبخت، مدیر عامل شرکت بهره‌برداری مترو تهران و حومه گفت‌و‌گو کنیم؛ نکته جالب توجه، پیوستن علی عبد‌الله‌پور، مشاور نوبخت در میانه گفت‌و‌گو بود که کمک کرد تا موارد مغفول مانده از ذهن نوبخت بیان شود. در ادامه این گفت‌و‌گو را می‌خوانید.